Σαν Παραμύθι....
Γνώρισα την γκάιντα απο τα παιδικά μου χρόνια. Τότε, που σαν παιδί, τα καλοκαίρια έβλεπα τον παππού μου, Γεώργιο Καρακούση, φίλους και συγγενείς να γλεντούν στην Αλιστράτη Σερρών με μια γκάιντα κι ένα νταχαρέ.
Τον θείο μου, Κώστα Τραμπούρα, Την αδελφή του και Γιαγιά μου Βασιλική, τον Αχιλλέα Βόζιανο, το Κώστα Κούντούρα, το Γιώργο Κορδοκούση, το Γιώργο Φιλιούση, τον Τάκη Αδέμη, τον Παναγίωτη Κουφάκη απο τη Θράκη, τη θεία Δέσποινα... Όμορφα χρόνια...
Τότε, μέχρι την εφηβεία μου δηλαδή, μάθαινα πιάνο σε διάφορα ωδεία της Αθήνας (όπου και μεγάλωσα) αλλά πάντα υπήρχε μέσα μου μια δύναμη που με ωθούσε να εξερευνήσω τη μουσική του τόπου μας.
Λίγο πριν πάω στο στρατό, το 1996, έπιασα τη γκάιντα του παππού μου στην αγκαλιά μου. Τόσα χρόνια μου φαινόταν εύκολη στα μάτια, αλλά όταν προσπάθησα να παίξω για πρώτη φορά το επίπεδο δυσκολίας απογοητευτικά. Χωρίς "δάσκαλο" λοιπόν, με το μάτι και τ' αυτί, δίπλα στο παππού μου, πήρα ή αλλιώς, έκλεψα όπως λένε οι παλιοί τα πρώτα μου πατήματα... Και έτσι ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα...
Ύστερα, το καλοκαίρι του 1998, ήρθε ο Θείος μου, ο Βασίλης Καρακούσης.
Αστείρευτη πηγή γνώσης και ίσως για μένα, ο πιο σπουδαίος γκαιντατζής και ερμηνευτής που γνώρισα σ' αυτά τα χρόνια.
Τότε ζούσε στη Γερμανία, μα η ξενιτιά τον προίκισε μεράκι. Ο έκτος κατά γενναία (απ' όσο γνωρίζουμε) στο γενεαλογικό μας δέντρο από τη μέλη της οικογένειας μας που έχει διανύσει επτά γενιές γκαιντατζήδων....
Ο προπάππους μου, Στέργιος Καρακούσης, σφράγισε με το παίξιμό του τα γύρω χωριά. Δύσκολη ζωή, δύσκολα χρόνια, μ' ακόμα κάποιοι "παλιοί" τον θυμούνται και τον μνημονεύουν, όπως και ο Ηλιάς Κουβεντάρης απο την Αγριανή Σερρών. Κι εγώ επίσης, εκτός από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις του χωριού μου και τον 7o Λαϊκό Χειμώνα του Γιώργη Μελίκη, τους ακούω με συγκίνηση, μιας και για μένα είναι σαν ακούω τον παππού μου Γιώργη.
Από το καλοκαίρι του 1998 ξεκίνησα ηχογραφήσεις στην Αλιστράτη Σερρών και στα γύρω χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας και παράλληλα άρχισα την αναζήτηση παλαιοτέρων ηχογραφήσεων. Διδάχτηκα και αντάμωσα πολλούς γκαϊντατζήδες, όπως τον Μπάρμπα Κώτα από την Καληβρύση Δράμας, το Γιάννη Ντομπρίδη από τη Θράκη, τον Μάρκο Παύλου από τον Βώλακα Δράμας, τον Petko Stefanov από τη Βουλγαρία, και πολλούς άλλους παλαιότερους αλλά και σύγχρονους οργανοπαίκτες.
Στην Αθήνα, το 1999, ξεκίνησα σαν αντάρτης προς το πατέρα μου να παίζω γκάιντα στους δρόμους της Πλάκας και στο μοναστηράκι.
Εκεί, με βρήκε η Κρίστη Στασινοπούλου και ο Στάθης Καλυβιώτης. Με κάλεσαν στο live που είχαν στο Αν club μα πήγα στο επόμενο, μιας και ένας άλλος μου θείος, ο Κόυλης, δούλευε στο μπαρ και είχα μια δήθεν αιτιολογία για τη παρουσία μου εκεί. Στο διάλειμμα, στα καμαρίνια, έγινε ξανά η συνάντηση με τη Κρίστη και το Στάθη. Πρόβα με τα λόγια και λίγο μετά επί σκηνής.
Και πως ήρθαν έτσι τα πράγματα, το καλοκαίρι του 1999 βρίσκομαι με τη Κρίστη και το Στάθη στο jazz festival του Μόντρεαλ. Το πρώτο μου live με συνέπεια και ευθύνη. Κι ύστερα ήρθαν κι άλλα με τα παιδιά. Σε όλη την Ευρώπη, Αμερική, Καναδά, Βραζιλία... και στην Ελλάδα ξεχασμένοι....
Με ανταμώματα, jamming με φίλους μουσικούς και καλή παρέα ήρθε η συνεργασία με τη Μελίνα Κανα. Γίωργος Παλαμιώτης, Γιάννης Ζευγώλης, ήταν και είναι για μένα μεγάλοι δασκαλοι. Αερικό, στου ψυρρή. Δίπλα στη Μελίνα έμαθα πολλά....
Ύστερα, ήρθε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ένα λιοντάρι επί σκηνής. Και μέσου αυτού άνοιξε μια πόρτα που ακόμη θυμάμαι και συγκινούμε. "Βαλκανικά ποδήλατα"... Fuat Saka, le mystere des voix bulgares, mode Plagal, Κλέων Αντωνίου, και βέβαια ο Νίκος Παπάζογλου....
Δεν έχω λόγια να περιγράψω εκείνα τα χρόνια. Μια απίστευτη παρέα. Και κάπου εκεί, με νονό τον Fuat, γεννήθηκαν οι "Muhabbet mafia" με το Κλέωνα Αντωνίου και τον Αντώνη Μαράτο.
Ο Παπάζογλου από τότε μ' έβαλε στη μπρίζα. "Μάθε να φτιάχνεις γκάιντες μόνο σου" μου 'λεγε. Ο τόρνος είναι μεγάλο σχολείο... Και έτσι αγόρασα αργότερα, το 2007, το τορνάκι μου από την Θεσσαλονίκη...
Παράλληλα, γίναν το "Ελληνες και Iνδοί - Τα θρακιώτικα" με το Σωκράτη Σινόπουλο, Χρόνη Αηδονίδη, Πετρολούκα Χαλκιά...
Στου Πυρομάχου με τον Ψαραντώνη και με τον Μιχάλη και Αντώνη Φραγκιαδάκη.
Στέλιος Πετράκης και τα βόρεια μονοπάτια...
Χαϊνηδες, Ορφέας Περίδης, Λιζέτα Καλημέρη, Αλιστράτα, ωδείο Αθηνων ως δάσκαλος, Muhabbet mafia στους Αφανείς με το Φάνη και νυχτοκάματα όπου μπορούσα για να βγαίνει κάτι και να μη ζω με δανεικά απο γονείς και φίλους....
Το 2009, ήρθε ο Παντελής Θαλασσινός. Ένας άνθρωπος που με αφόπλοισε με τη καλοσύνη του. Γαλήνεψα.... και οφείλω πολλά στο Παντέλη κι ας μη το ξέρει.... Γάσιας, Πλαγιανάκος, Μέρμηγκας.... Μια καινούργια παρέα που μου πρόσφερε ξανά χαμόγελο....
Το 2010 και το 2012 συμμετείχα στο William Kennedy Piping Festival στην Ιρλανδία... Απερίγραπτες στιγμές και εμπειρία...
Το 12, ο Παντέλης δεν μπορούσε να κάνει συναυλίες.... Έτσι και γω έβαλα τον τόρνο μου μπρος... Και πήρε σάρκα και οστά η ευχή του Νίκου Παπάζογλου... Ξανά στο σχολειό... του τόρνου... Κι άνοιξε καινούργιος δρόμος... Ευχή και όνειρο μαζί...
Paradoxonia.... Βαγγέλης Παρασκευαίδης, Δημήτρης Κλώνής, Νίκος Tattoo...
Και με όλα αυτά τα βιώματα παρέα, και άοπλος να αντιμετωπίσω τη κρίση, το 2013, στο αεροδρόμιο της Αθήνας, συναντάω το Νίκο Στρατάκη. Θα παίζαμε μαζί σε μια παρασταστη με το Ψαραντώνη στην Κωνσταντινούπολη... Με πολύ σεβασμό κ' ευγένεια μου μίλησε για τη δουλειά που ετοίμαζε τότε.... Βγήκε η "Ανάσα" με το Σωκράτη Μάλαμα αλλά ύστερα ήρθαν κι άλλα.... "Το κοπέλι κι ο Δράκος", "Νερό κι αλάτι"... και από τότε νοιώθω τους αδερφούς Νίκο και Γιώργο Στρατάκη... αδέρφια μου... όπως επίσης τον Μανώλη Στρατάκη, τον Αλέκο Χατζάκη, τον Δημήτρη Ματζαράκη, τον Δημήτρη Ζωγραφάκη....
Το 2017, ήρθε μια νέα συνεργασία. Δημήτρης Ζερβουδάκης - Μελίνα Κανα... Με τη Μελίνα συνεργάζομαι εδω και είκοσι χρόνια. Η εκτίμηση μου και η αγάπη μου προς αυτήν είναι γνωστή... Αλλά ο Δημήτρης, ήταν ένα πρόσωπο που επιθυμούσα να γνωρίσω μιας και το τελευταίο διάστημα, άκουγα τα τραγούδια του τις ώρες που δούλευα στο τόρνο... Γίναμε μια εκπληκτική παρέα που ζήσαμε, έστω για λίγο, βράδια ειλικρίνιας...
Παράλληλα, τον ίδιο χρόνο, γνωρίζω τον Γίωργο Μαυρίδη, έναν εξαιρέτο άνθρωπο απο τη Δράμα. Κοινός αγώνας... ίδιες αναζητήσεις και ερωτήματα... Τώρα κι αυτός στην Αθήνα... Γειτόνοι... τα εργαστήρια μας κοντά. Καλλιθέα - Πετράλωνα... ο Γιώργης στη Μακεδονική Λυρα... εγώ στη Γκάιντα... Μάζι με το Κώστα Μουγγολιά και το Λάζαρο Σαββίδη φτιάχνουμε την "Ωση"... ένα παραδοσιακό σχήμα που παίζει τραγούδια του τόπου μας... Της Ανατολικής Μακεδονίας...
...και το παραμύθι συνεχίζεται...